Een schaduw die altijd aanwezig is.
Deze schaduw kan soms sluimeren op de achtergrond en op andere momenten in het volle licht naar de voorgrond treden. Het is een emotie die diep in ons allemaal geworteld is en kan verschijnen op de meest onverwachte momenten om ons te overvallen. Het kan ook sluipend aanwezig zijn in mijn gedachten en gevoelens, als een onderliggende onrust die mijn dagelijks leven beïnvloedt. Als menselijke wezens ervaren we allemaal momenten van bezorgdheid, nervositeit en angst. Dergelijke zorgen maken deel uit van wat ons tot mensen maakt.
Voor mij voelt het als een metgezel die me door het leven heeft vergezeld, soms op de achtergrond en soms frontaal aanwezig. Het zijn die vragen die mij soms ’s nachts wakker houden, de twijfels die mijn gedachten bevolken, en de onrust die mijn hart doet bonzen.
Deze innerlijke strijd kan zich manifesteren als vragen over de betekenis van het leven, de aard van het lijden en de grenzen van onze menselijke ervaring. Het kan me confronteren met de eindigheid van ons bestaan, de onzekerheid van de toekomst en de complexiteit van ons menselijk zijn. Het dwingt me om na te denken over mijn waarden, doelen en betekenis in een wereld die soms chaotisch en onvoorspelbaar lijkt.
Op persoonlijk vlak kan ik niet anders dan toegeven dat deze innerlijke wanhoop geen onbekende voor me is. Op dit moment van schrijven verkeer ik in een angst die nieuw is. Onze geliefde zoon van 23 ligt op de Intensive Care. De nacht van de operatie aan zijn hersenen dacht ik dat krankzinnigheid het van mij overnam. Wat een angst en pijn. Daarnaast worden hij en zijn vriendin ouders. Gemixte emoties. Schreeuwen en bidden. Hoopvol zijn, troost zoeken en kwijtraken. Angst! Pijn! Neem mij maar.
Making Change Happen
Making Change Happen
Het voelt alsof ik in een draaikolk van emoties ben beland, waarin angst, verdriet en verwarring elkaar afwisselen. Elke dag is een achtbaan van hoop en wanhoop, van vragen waarop ik geen antwoord heb. Ik worstel met de onzekerheid van wat de toekomst zal brengen en de angst dat ik de controle volledig verlies.
Het beste wat ik op dit moment kan doen, is in contact blijven met het medische team dat voor mijn zoon zorgt. Het stellen van vragen en het vragen om updates over zijn toestand en de voortgang van de behandeling is een manier om betrokken te blijven en gerustgesteld te worden. Deze innerlijke strijd kan me doen verlangen naar controle en begrip, en het zoeken naar informatie kan een manier zijn om een gevoel van grip te herstellen.
Deze onrust herinnert me er ook aan dat mijn eigen welzijn van het grootste belang is. Tijdens deze stressvolle tijden is het belangrijk om voor mezelf te zorgen. Als deze innerlijke strijd me uitdaagt om dieper na te denken over mijn leven, laat ik dan ook niet vergeten om te zorgen voor mijn eigen emotionele en mentale gezondheid.
Dit herinnert me eraan dat we kwetsbaar en kostbaar zijn als mensen en dat het leven vol onzekerheden is. Het is belangrijk om ook liefdevol voor mezelf te zijn en mezelf de ruimte te geven om te verkennen, te reflecteren en te groeien te midden van deze innerlijke strijd.
Deze onrust nodigt mij uit om dieper te graven, om de betekenis achter mijn acties en keuzes te begrijpen. Het stimuleert mij om bewuster te leven. Om te streven naar wat echt waardevol is voor mij en om verbinding te maken met mijn diepste waarden.
Het is oké om onzeker te zijn, om vragen te hebben waarvoor geen directe antwoorden zijn en om de complexiteit van het menselijk zijn te omarmen. Deze innerlijke strijd herinnert me eraan dat we, ondanks de onzekerheden, in staat zijn om betekenis te vinden. Het is een deel van onze gedeelde menselijke ervaring en het verbindt ons in onze zoektocht naar begrip en betekenis in deze complexe wereld.
De onbekende paden van het terra incognita van de ziel te betreden, wetende dat we niet alleen zijn en dat de reis zelf waardevol is en zal zijn. Zelfs al is dit nu moeilijk te bevatten voor mij. Zelfs nu ik dit schrijf is de angst voor verlies reëel voelbaar. Deze existentiële onrust nodigt mij uit om mens te blijven te midden van de levensvragen die ons mens-zijn omringen. Het is een herinnering dat pijn en angst deel uitmaken van onze gedeelde menselijke ervaring, en het verbindt ons in onze zoektocht naar begrip en betekenis in deze complexe wereld. Samen kunnen we deze diepgaande vragen verkennen en de kracht vinden om door te gaan, wetende dat we niet alleen zijn! Dat is troost.