De tijd van nazinderen

Misschien voel je je juist nu een beetje weemoedig. Dat is niet vreemd. De nazomer is doordrenkt van melancholie. En in plaats van dat weg te duwen, kun je met mindfulness leren om het erbij te houden. Stilte en rust zijn niet leeg, maar vol betekenis. Net als de velden die na de oogst liggen te rusten: stil en zinderend tegelijk. In deze tijd kan de vraag opkomen: wat heb ik los te laten? Niet vanuit falen, maar vanuit afronding. Vanuit respect voor de cyclus van het leven. Als mindfulness ergens bij helpt, dan is het bij het mild onder ogen zien van verandering. Niet alles hoeft vastgehouden. Soms vraagt het leven dat je buigt – en daarmee kracht vindt.

Oogsten wat je niet plantte

Niet alles wat je ontvangt, heb je zelf gezaaid. Soms komen er inzichten, ervaringen of ontmoetingen op je pad die je niet had kunnen plannen. Mindfulness helpt om deze geschenken op te merken. Om met verwondering te kijken naar wat zich aandient. Oogsten vraagt niet alleen actie, maar ook ontvankelijkheid. In het midden van augustus kun je bewust oefenen met dankbaarheid. Voor wat wél gelukt is. Voor wat je onderweg geleerd hebt. En misschien ook voor de lessen van verlies. Het is niet nodig om het af te maken. Wel om het te eren – wat er was, wat er is, en wat nog niet duidelijk is. De nazomer kan voelen als een ademteug tussen twee seizoenen. Niet meer het bruisende van de zomer, nog niet het verstillende van de herfst. Deze tussenruimte is waardevol. Hier kun je terugblikken, en tegelijk vooruit voelen. Wat wil je meenemen? Wat laat je liggen? Zoals Thich Nhat Hanh schrijft: *“Het wonder is niet om over water te lopen, maar om op aarde te lopen.”* De nazomer nodigt uit om juist dat te doen: met volle aandacht te wandelen waar je bent. Niet te hollen naar wat komt, maar te proeven wat nú leeft.

Stil worden bij wat niet meer hoeft

In de mindfulnesspraktijk kun je deze tijd gebruiken om kleine rituelen te maken. Een stiltewandeling in de ochtend. Een moment aan het eind van de dag waarop je opschrijft wat je hebt ‘geoogst’. Een bewuste ademhaling met de vraag: wat mag ik loslaten? Want als er iets is wat de nazomer ons leert, is het dit: leven is cyclisch. En elk einde is ook een begin. Het is niet erg om even niets te weten. Ook dat is deel van de weg. In het niet-weten ontkiemt ruimte.

Zoals Joke Hermsen schrijft: *“Tijd is geen rechte lijn, maar een cirkel waarin verleden, heden en toekomst elkaar raken.”* In de nazomer ervaar je dat cirkelende ritme – als je durft te vertragen.

Bezoek voor meer informatie ook onze kennisbank.

Bron: www.jokehermsen.nl